Jak określić wartość środka trwałego?

Majątek firmy wiele mówi o jej wiarygodności. Na jego wycenę składają się zaś aktywa i pasywa. Aktywa tworzą majątek trwały oraz majątek obrotowy, w tym zapasy, należności oraz środki pieniężne. W majątku trwałym zaś najczęściej dominują środki trwałe. Właściwe ujęcie środków trwałych oraz amortyzacji pozwala na sprawne prowadzenie działalności i często umożliwia optymalizację podatkową.

Czym jest środek trwały?

Środki trwałe to majątek jednostki, który ma postać materialną, jest używany w przedsiębiorstwie i cechuje się długim czasem użytkowania, tj. dłużej niż 1 rok. Doradca podatkowy umieści w tej kategorii  takie aktywa jak: nieruchomości (budynki i lokale), urządzenia techniczne i maszyny oraz środki transportu, w tym samochody osobowe. Podział środków trwałych definiuje klasyfikacja, ujęta w Rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Dzieli ona środki na 10 różnych grup, które pomagają w ewidencjonowaniu i ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych. Przy tym, załącznik do Ustawy PDOP oraz załącznik do ustawy PDOF przywołują jedynie 8 grup, gdyż ani od gruntów, ani od inwentarza żywego nie nalicza się dla celów podatkowych odpisów amortyzacyjnych.   

Jak ustalić wartość środka trwałego?

Co do zasady wartość środka trwałego należy ująć w ewidencji najpóźniej w miesiącu, w którym przedmiot został przekazany do użytkowania. Jeśli odbywa się to później, następuje tzw. ujawnienie środka trwałego. Wycena środka trwałego może opierać się na cenie nabycia (cena bez VAT, jeżeli jest on odliczalny, uwzględniająca rabaty, upusty i obniżki), tj. cenie zakupu, powiększonej o koszty transportu, załadunku, montażu itp. Gdy środek trwały zostaje wytworzony, jego wartość wycenia się na podstawie kosztów wytworzenia (są to, przykładowo, koszty prac budowlanych, wynagrodzeń dla pracowników, odsetki od kredytów zaciągniętych na budowę).

Relatywnie rzadko podstawę amortyzacji stanowi zaś wartość rynkowa, tj. wartość porównywalnego przedmiotu, dostępnego na rynku, uwzględniająca jego stan w momencie nabycia.